آیا استفاده از ضمایر اول شخص در مقاله نویسی قابل قبول است؟
محققان تازه کار اغلب از به کار بردن ضمایر اول شخص I وwe در نوشته‌های خود اجتناب می کنند و شایع‌ترین دلیل آورده شده برای این کار آن است که در صورت انجام چنین کاری، خوانندگان احتمال دارد چنین نوشته‌ای را ذهنی فرض کنند، در حالی که علم تماماً درباره عینیت‌ها است. با این حال، هیچ قانون کلی در دنیا علیه استفاده از اول شخص در پایان نامه نویسی و مقاله نویسی وجود ندارد.
دکتر دیوید شولتز [Dr. David Schultz] ، نویسنده کتاب «دانش شیوایی» [Eloquent Science]، مطالبی دارد درباره این‌که آیا استفاده از اول شخص در نگارش علمی انواع مقالات و پایان نامه صحیح است یا خیر. او کتابچه راهنما‌های زیادی در مورد چگونگی نگارش انواع مقالاتپژوهشی یافته که طرفدار استفاده از اول شخص هستند.
برای مثال، در چگونه یک مقاله علمی‌بنویسیم و منتشر کنیم [How to Write and Publish a Scientific Paper]، رابرت دی [Robert Day] و باربارا گسل [Barbara Gastel] چنین می‌گویند:
دانشمندان به دلیل انجام این کار [اجتناب از ضمایر اول شخص در نگارش علمی]، معمولا دچار مطول نویسی و عباراتی گنگ و مبهم می‌شوند، مانند این عبارت «It was found that» که جایگزین عبارت واضح و روشن «I found» شده است. دانشمندان جوان باید از شکسته نفسی کاذب مبتلا به اسلاف‌شان تبری بجویند. هرگز از نام بردن عامل یک عمل در جمله ترسی به دل راه ندهید حتی اگر این عامل «I» و «we» باشد.
بسیاری از مشهور‌ترین دانشمندان جهان از ضمیر اول شخص در انواع مقالات خود استفاده کرده‌اند که در این نوشته «هنر نگارش علمی» [The Craft of Scientific Writing] به آن اشاره شده است:
انیشتین گاهی اوقات از ضمیر اول شخص استفاده می‌کرد .... همچنین فاینمن [Feynman] هم در مواردی از اول شخص استفاده کرده ضمن این‌که، کوری، داروین، لایل و فروید هم چنین کرده‌اند. تا زمانی که تاکید نوشته بر نفس کار باشد و نه شما بر نویسنده ، استفاده از اول شخص هیچ مشکلی نخواهد داشت.
شاید یکی از بهترین دلایل استفاده از اول شخص در پایان نامه ها، مقاله «تریبون ویراستار مطالب علمی» [The Science Editor’s Soapbox] باشد:
«It is thought that…» عبارتی بی معنی و مشق غیر‌ضروری تواضع و فروتنی است. خواننده می‌خواهد بداند که این فکر یا فرض متعلق به چه کسی است، نویسنده، و یا شخصی دیگر.
از سوی دیگر، کتاب «دستنامه دانشمندان برای نگارش انواع مقالات، رساله دکترا و پایان‌نامه کارشناسی ارشد » [The Scientist’s Handbook for Writing Papers and Dissertations] چنین استدلال می‌کند که نویسنده در به کار بردن سوم شخص، مایل است این مطلب را القا کند که هر فرد دیگری نیز با در نظر گرفتن شواهد و مدارک درج شده، به همین نتیجه می‌رسیده است. اول شخص باید برای بخش بیان نظرات شخصی کنار گذاشته شود.
کتاب «سبک خوب: نگارش علمی و فنی» [Good Style: Writing for Science and Technology] نیز مخالف استفاده از اول شخص در نگارش علمی پایان نامه بوده و چنین اشاره می‌نماید که «» خوانندگان مقالات علمی و پایان نامه ها در درجه اول علاقه‌مند به حقایق علمی هستند، نه کسی که آن‌ها را ایجاد کرده است.» به این حال، همین کتاب نیز به این نکته اشاره دارد که در متون علمی مواقعی هست که باید نام فرد انجام دهنده فعل خاص درج شود.
دکتر شولتز در کتاب «دانش شیوایی» چنین نتیجه می‌گیرد که «ضمایر اول شخص در نگارش متون علمی قابل قبول است اگر فقط با اسلوب خاص و محدود استفاده شده و هدف از آن افزایش وضوح نوشته باشد.» به عبارت دیگر، در استفاده از ضمایر I و We در انواع مقالات آنقدر زیاده روی نکنید که گویی روی نان کنجد پاشیده‌اید. اما لازم هم نیست که به شدت از به کار بردن اول شخص پرهیز کنید. به عنوان مثال، زمانی از آن استفاده کنید که می‌خواهید یک فرض غیر معمول را بیان کنید («Unlike Day and Gastel, I assumed that…»). یا زمانی که می‌خواهید درباره یک عمل یا مشاهده شخصی توضیح دهید («We decided not to include…») از آن استفاده کنید. در نهایت، به دنبال عرف معمول در زمینه کاری‌تان باشید و به ویژه بررسی کنید که نشریه‌ای که قصد ارسال مقاله برای آن را دارید خاص استفاده از اول شخص را ممنوع نکرده باشد (تعداد انگشت شماری از نشریات آن را ممنوع کرده اند).
مقالات مرتبط :
